وب سایت اردبیل سینما تقدیم می کند: بیوگرافی و فیلمشناسی ژان پل بلموندو – ژان پل بلموندو (متولد ۹ آوریل ۱۹۳۳) بازیگر مشهور و موفق فرانسوی بود. پدرش مجسمه ساز سرشناس، پل بلموندو بود. ابتدا مدتی بوکسور حرفه ای بود. تحصیلاتش را در کنسراتوار پاریس به پایان برد. تا چند سال در تئاترهای شهرستان ها ظاهر می شد تا این که در پاریس روی صحنه رفت و در اواخر دهه ی ۱۹۵۰ وارد سینما شد.
پس از اینکه در نه فیلم در نقش های دوم بازی کرد، یک شبه، با «از نفس افتاده» ژان لوک گدار به شهرت بین المللی دست یافت. تا سال های آخر دهه ی ۱۹۸۰ به شدت فعال بود و از ستارگان سینمای فرانسه به شمار می آمد. پس از آن، به دلیل کهولت سن، گه گاه جلوی دوربین ظاهر می شد (چون به قول خودش نمی خواست باز هم با ایفای نقش های پُرتحرک، «پدر بزرگ پرنده» لقب بگیرد!) در اواخر دهه ی ۱۹۶۰ کمپانی فیلم سازی سریتو را بنیان گذاشت. طی سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ رئیس سندیکای بازیگران سینمای فرانسه بود. در تلویزیونی نیز (از جمله با سه تفنگدار، ۱۹۶۰) فعالیت داشت. برای سیر و سفر نازپرورده برنده ی سزار شد. خاطراتش را در کتابی با نام سی سال و بیست و پنج فیلم (۱۹۶۳) نوشته است.
چهره بلموندو با آن بینی قوزدار و شکسته، چشم های افتاده و دهان گشاد، بیش تر به یک بوکسور شباهت داشت تا ستاره ی سینما. برای پی بردن به صحت این امر کافی است او را ستاره ی هم دوره اش، آلن دلون مقایسه کرد. اما بی تردید در دهه ی ۱۹۶۰ او یک ستاره بود با تمام ویژگی های آن و هم چنین ضد قهرمان فیلم های موج نوی سینمای فرانسه که به دلیل ایفای نقش «میشل پوآکار» بی هدف، آواره و ضد اجتماع در از نفس افتاده، مظهر جوانان شورشی آن سال ها به شمار می آمد.
کلیپی از فیلم های ژان پل بلموندو:
او در دو فیلم دیگر گدار (پی یروس دیوانه و یک زن یک زن است) کماکان در نقش های مشابه ظاهر شد و به طور تدریجی در این نوع نقش ها کلیشه شد. تا اینکه دوران کار با ژان پی یر ملویل تصویر دیگری را از او ایجاد کرد. اما بلموندو در نقش خلاف کار بارانی پوش به اندازه دلون، افسانه ای جلوه نکرد.
در بورسالینو او و دلون معادل زوج اروپایی رابرت ردفورد- پل نیومن در بوچ کسیدی و ساندنس کید (جرج روی هیل، ۱۹۶۹) شدند و آنجا کمابیش، برتری بازیگری بلموندو در انتقال لحظات کمدی قابل حس است. در دهه ی ۱۹۶۰، در فیلم های غیر فرانسوی بسیار ظاهر شد که اغلب، به خصوص ایتالیایی ها، موفق بودند. در واقع جذابیت و ملاحت شخصیتی اش بر پرده و خارج آن، او را مقبول تماشاگران همه دنیا کرده بود، اما به رغم ادای دین به ستارگان هالیوودی (همفری بوگارت، جیمز کاگنی و جیمز دین) هرگز تمایل چندانی به کار در هالیوود از خود نشان نداد. در اواخر دهه ی ۱۹۶۰ و اوایل دهه ی ۱۹۷۰ در کمدی های بسیاری ظاهر شد و در آن ها نه فقط استعداد بازیگری بلکه قابلیت ها و انعطاف بدنی اش را نیز نشان داد، که یکی از نمونه ای ترین آن ها، باکشوه، بود. در کمدی های سیاهی مثل دزد و دکتر پوپول نیز درخشان بود. در دهه ۱۹۸۰، در میانسالی در فیلم های چندان باارزشی ظاهر نشد، اما همواره به خاطر شخصیت و استعدادش یک ستاره باقی ماند.
از فیلم ها: ۱۹۵۵- مولیر (تیلدیان)؛ ۱۹۵۸- خوشگل باش و خفه شو (م. آلگره)، فریب کاران (کارنه)، شارلوت و ژول های او (گدار )(کوتاه)؛ ۱۹۵۹- محکم کاری (شابرول)؛ ۱۹۶۰- همه خطرات را طبقه بندی کن (سوته)، از نفس افتاده (گدار)، دو زن (دسیکا)؛ ۱۹۶۱- یک زن یک زن است (گدار)، لئون مورن، کشیش (ملویل)، مردی به نام لاروکا (ژان بکر)؛ ۱۹۶۲- یک میمون در زمستان (ورنوی)، کلاه (ملویل)؛ ۱۹۶۳- مردی از ریو (دو بروکا)، مدراتو کانتابیله (بروک)، ارشد خانواده ی فرشو (ملویل)، دریای خروشان (کاستلانی)، پوست موز (مارسل اوفولس)؛ ۱۹۶۴- تعطیلی اخر هفته در زویدکوت (ورنوی)، فرار آزاد (ژان بکر)، در یک صبح زیبای تابستانی (دوره)؛ ۱۹۶۵- پی یروی دیوانه (گدار)؛ ۱۹۶۶- آیا پاریس می سوزد؟ (کلمان)؛ ۱۹۶۷- دزد (مال)؛ ۱۹۶۸- هوا (انریکو)، مغز (اوری)؛ ۱۹۶۹- افسونگر میسی سیپی (تروفو)؛ ۱۹۷۰- بورسالینو (دوره)؛ ۱۹۷۱- شکست (ورنوی)؛ ۱۹۷۲- دکتر پوپول (شابرول)؛ ۱۹۷۳- وارث (لابرو)، باشکوه (دو بروکا)؛ ۱۹۷۴- استاویسکی (رنه)، وحشت بالای شهر (ورنوی)؛ ۱۹۷۶- بدن دشمن من (ورنوی)؛ ۱۹۷۷- حیوان (زیدی)؛ ۱۹۸۰- آدم مسخره (لوتنر)؛ ۱۹۸۱- حرفه ای (لوتنر)؛ ۱۹۸۳- حاشیه نشین (دوره)؛ ۱۹۸۴- آدم های حریص (ورنوی)، عید پاک شادمانه (لوتنر)(+ ت.)، سرقت (آرکادی)؛ ۱۹۸۶- تنها (دوره)؛ ۱۹۸۸- سیر و سفر یک نازپروده (لولوش)(+ ت.)؛ ۱۹۹۲- ناشناسی در خانه (لوتنر)؛ ۱۹۹۵- بی نوایان (لولوش)؛ ۱۹۹۶- دزیره (میرا)؛ ۱۹۹۹- شاید (کلاپیش)؛ ۲۰۰۰- بازیگران (بلیه)، آمازون (دو بروکا).
کانال تلگرام سینما قدس اردبیل:
https://t.me/CinemaGhodsArdabil
وب سایت رسمی سینما قدس اردبیل:
http://www.cinemaghods.com