وبسایت اردبیل سینما تقدیم می کند: تجلیلِ دنزل واشنگتن درموسسه هنر آمریکا – در مراسمی که در موسسه هنر آمریکا برگزار شد از دنزل واشینگتن بازیگر نامدار تجلیل به عمل آمد.
در مراسمی که پنج شنبه شب در مؤسسه فیلم آمریکا برگزار شد با اهدای جایزه یک عمر دستاورد هنری از دنزل واشینگتن تقدیر شد.
بازیگر برنده اسکار که ۶۴ ساله است در این مراسم ضمن اینکه تاکید کرد به حرفه‌اش افتخار می‌کند، از همسرش تجلیل کرد و گفت بدون او هرگز آنچه هست نمی‌بود.
تجلیلِ دنزل واشنگتن درموسسه هنر آمریکا – در این مراسم چهره‌های مختلف هنری از واشینگتن تقدیر کردند که جولیا رابرتز از جمله آنها بود. وی در فیلم ۱۹۹۳ «پرونده پلیکان» در کنار این بازیگر نقش‌آفرینی کرده بود.
رابرتز گفت: درباره کار کردن با دنزل باید بگویم کمتر چیزی را شبیه آن دیده‌ام. انگار داشتم در خیالاتم کار می‌کردم. وی در عین حال از زندگی خصوصی واشینگتن نیز تجلیل کرد و خطاب به این بازیگر گفت: آنچه بیش از همه در خاطرم مانده است نوع رابطه شما با فرزندانتان است و همه ارزشی که برای خانواده فراتر از هر چیز دیگر قائل هستید.
آوا دوورنی کارگردان سیاهپوست از واشینگتن هم به عنوان شخصیتی که نماد سیاهپوستان است یاد کرد و گفت: پیش از حضور او روی صحنه سال‌ها چنین شخصیتی نداشتیم و واشینگتن پرچم سیدنی پواتیه را دوباره بلند کرد.
فرانسیس مک دورماند که در کنار واشینگتن در «مکبث» ساخته جوئل کوهن بازی خواهد کرد، مورگان فریمن و سیسیلی تایسون از دیگر مهمانانی بودند که در این مراسم حضور داشتند.
در توصیف تأثیرگذاری این بازیگر در هنر سینما، مایکل بی جردن و چادویک بوزمن از تأثیر واشینگتن بر ساخته شدن فیلمی چون «پلنگ سیاه» صحبت کردند.
آنتونی فوکوآ و جودی فاستر بازیگر-کارگردان نیز از دیگر چهره‌هایی بودند که در مراسم حضور داشتند.
فوکوآ کارگردان فیلم «روز تعلیم» واشینگتن را با محمدعلی کلی مقایسه کرد و جودی فاستر درباره او گفت: او بازی‌های بزرگی روی پرده دارد، اما در زندگی از این هم بزرگ‌تر است. شما وقتی به چشم‌های او نگاه می‌کنید می‌خواهید همان‌قدر بزرگ شوید.
ماهرشالا علی تنها بازیگر سیاهپوست دیگری که دو اسکار برده نیز با لحنی شاعرانه از واشینگتن یاد کرد و از تأثیر او بر حرفه‌اش و دیگر جوانان سیاهپوست سخن گفت.
اسپایک لی نیز از نقش‌آفرینی واشینگتن در نقش مالکوم ایکس یاد کرد که به خاطر آن سال ۱۹۹۳ نامزدی اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد. وی در سخنرانی خود از این گفت که چطور یک سال پیش از ایفای این نقش، وی خودش را برای آن آماده و به تمامی خودش را وقف تصویری کرد که باید از نماد حقوق مدنی روی پرده می‌برد.
تجلیلِ دنزل واشنگتن درموسسه هنر آمریکا – واشینگتن که چهل و هفتمین دریافت‌کننده جایزه مؤسسه فیلم آمریکا است، تاکنون ۲ بار جایزه اسکار را برای فیلمهای «افتخار» (۱۹۸۹) و «روز تعلیم» (۲۰۰۱) به‌دست آورده است و همچنین برای فیلمهای «آزادی را فریاد کن»، «مالکوم ایکس»، «توفان»، «پرواز»، «حصارها» و «رومن جی. ایزریل، وکیل دادگستری» نیز نامزد جایزه اسکار شده است.
واشینگتن که با مجموعه تلویزیونی «خیابان جای دیگر» محصول ان‌بی‌سی به شهرت رسید در فیلمهای برجسته‌ای چون «تایتنز را به یادآور»، «مناظره‌کنندگان بزرگ»، «گانگستر آمریکایی»، «نفوذی» و «هفت دلاور» نیز بازی کرده است.
تجلیلِ دنزل واشنگتن درموسسه هنر آمریکا – نخستین تجربه کارگردانی واشینگتن به فیلم «آنتوان فیشر» در سال ۲۰۰۲ برمی‌گردد. وی فیلمهای «مناظره کنندگان بزرگ» و «حصارها» را نیز کارگردانی و در آنها بازی کرده است.
مهم ترین توانایی تان به عنوان بازیگر چیست؟
– خودم را تحلیل نمی کنم. هر چه دارم روی دایره می ریزم و می گذارم مردم آن را تفسیر کنند. کارم را سخت نمی کنم و سعی می کنم گوش به فرمان ندای درونم باشم.
خودتان را یک آدم مذهبی می دانید؟
– قطعا.
تا چه حد؟
– هر روز انجیل می خوانم و برای بار دوم دارم همه اش را می خوانم. الان در فصل «کتاب جان» هستم. کشیشی که پیشش می روم بهم گفت با نسخه عهد جدید شروع کنم و من هم همین کار را کردم. حدود دو سال پیش. بعد از این که کارم با عهد جدید خوب پیش رفت، رفتم سراغ عهد قدیم. الان هم دوباره از عهد جدید شروع کرده ام و برای بار دوم لذت بیشتری می برم.
به عنوان یک آدم مذهبی هیچ وقت با هالیوود بی خدا مشکلی نداشته اید؟
– خب، یک دقیقه صبر کن. همین جا بحثش را ببندیم. هالیوود بی خدا؟ از کجا این تعبیر را آورده ای؟ اول از همه بگویم که هالیوود بخشی از لس آنجلس است نه یک شیوه برای فکر کردن! وقتی از هالیوود بی خدا می گویی من را هم جزو آن می دانی؟ منظورت این است که همه آدم های هالیوود با خدا بیگانه اند؟ مثل این است که بگویی نشریه «ریدرز دایجست» بی خداست! منظورت که این نیست، نه؟
نه، نه.
– به نظرم کلی گویی کار راحتی است. بیا دقیق تر باشیم. می گوییم هالیوودِ بی خدا و بعد هم فرض را بر این می گذاریم که واقعا تعبیر درستی است. در حالی که درست نیست.
اما هالیوود پر است از آدم هایی که درباره خشونت و چیزهایی از این دست حرف می زنند.
– این بحث ها ممکن است هر جایی اتفاق بیفتد. در سیاست، در جنگ، حتی در اداره پست. نه فقط در هالیوود.
مذهبی بودن تان روی نقش هایی که بازی کرده اید تاثیر گذاشته؟
– اصرار دارم که از این ویژگی در همه کارهایی که انجام می دهم بهره ببرم؛ مثل همین گفتگو. من چنین آدمی هستم. هر کجا بروم همراهم می آید. حواس تان باشد که این ویژگی چیزی فراتر از فیلمسازی است. مثلا وقتی قرار شد در «گنگستر آمریکایی» بازی کنم با فرانک لوکاس [قاچاقچی مواد مخدری که فیلم بر اساس زندگی او ساخته شد] ملاقات کردم. بهم گفت این نقش را بگیر و به خاطرش برنده اسکار بشو. بهش گفتم فرانک، من برای چنین چیزی این نقش را قبول نکرده ام. جذابیت نقشش برایم در این است که او بهای جنایت هایش را با رفتن به زندان پرداخت کرده و حالا هم بدنش [با بیماری] دمار از روزگارش در آورده. برایم مهم است که همین بخش از داستان این شخصیت را تعریف کنم؛ داستانِ تبعات کارهایی که مرتکب شده.
قهرمان های دوران کودکی تان چه کسانی بودند؟
– از این قهرمان ها زیاد نداشتم. فقط یک بار گیل سایرز [فوتبالیست معروف آمریکایی] را دیدم. برای دیدن نمایشی آمده بود که در آن بازی می کردم. وای، خدای من! انگار دوباره نه ساله بودم. شماره اش را گرفتم. می خواستم شبیه گیل سایرز بشوم. یکی گفت: «گیل سایرز شنیده که در تلویزیون در موردش حرف زده ای و می خواهد سلامی بکند.» من هم گفتم: «خیلی خب، یک دقیقه صبر کن، باید خودم را برای دیدنش آماده کنم.»
ملاقات تان چطور پیش رفت؟
– این طور بودکه با خودم گفتم چه جالب که از من کوتاه تر است! دیدار گرمی داشتیم. همان اوایل کارم یک بار هم جیمز استوارت را دیدم که واقعا فرصت مغتنمی بود.
نکته جالبی است. از ازدواج شما هم ۲۵ سال می گذرد.
– ژوئن امسال ۲۵ سال می شود. آره، بهتر است برای سالگردش برنامه ای داشته باشم. بگذارید از خوانندگان بپرسم: برای بیست و پنجمین سالگرد چه کار باید بکنم؟
رمز و راز این ازدواج بیست و چند ساله چیست؟
– هر کاری همسرتان بهتان می گوید انجام دهید. فقط همین؛ و بعدش نفس راحتی بکشید.
تغییرات شما را به چه سمتی برده است؟
– شکل امیدوارانه اش این است که همه چیز در نهایت شبیه همان اولش بشود. با همان میزان صمیمیت و احترام. درک نقش های خودمان و کنار آمدن با آن و متعهد ماندن به آن.
اگر می توانستید فقط یک چیز را در تاریخ آمریکا عوض کنید سراغ چی می رفتید؟
– درخواست می کردم که بتوانم چیزهای بیشتری را تغییر بدهم. هر چیزی تبعات خودش را دارد. با یک حرکت دومینویی. اما به هر حال از برده داری شروع می کردم.
آیا تا به حال دچار غرور شده اید؟
– قطعا. بدون شک. اما چون آدم مثبتی هستم نگذاشته ام مانعی برای پیشرفتم بشود. اگر از آن استقبال کنید، به دامش بیفتید و اگر به آن تن بدهید، گرفتار چیزهایی می شوید که همیشه ازشان ترس داشته اید.
با شهرت چطور کنار می آیید؟
– تا حالا یقه ام را نگرفته. تنها چیزی که برایم اهمیت دارد این است که به چه درکی از خداوند برسم و همین آرامم می کند و خودش را روی تصویر هم نشان می دهد. توانایی های مشخصی به من داده شده که در موردشان از خودم می پرسم: قرار است از این چیزها چه بهره ای ببری؟ قرار است به چه کسی کمک بکنی؟
بیشترین چیزی که به آن افتخار می کنید چیست؟
– خدا، خانواده و کار. قبل از این که بچه های مان به دنیا بیایند زندگی ام در کارم خلاصه می شد. اما بعدش فکر کردم که باید به درآمد هم فکر کنم. بچه ها زندگی من هستند. به همین دلیل بیشترین چیزی که به آن افتخار می کنم بچه هایم هستند.
دوست دارید چطور در یادها بمانید؟
– به این واژه ها فکر نمی کنم. به اندازه کافی در زندگی سرم شلوغ است.
آخرین دی وی دی که تماشا کرده اید؟
– یکی از فیلم های محبوبم: «زندگی دیگران» و همینطور «مونیخ». اما راستش آن قدر هم خوره فیلم نیستم.
این روزها چه کتابی می خوانید؟
– وقتی برای خواندن ندارم. به جز انجیل خواندن که پرفروش ترین کتاب دنیاست.
روی آیپدتان چه آهنگ هایی دارید؟
– یک خواننده ای هست به اسم لنی کراویتز که همه کارهایش را دارم. همینطور همه آهنگ های جیمز براون و بیتلز و رولینگ استونز. کلی آهنگ بلوز و کاسیل و جاز. بیشتر از پنج هزار آهنگ.
آخرین تعطیلات رویایی که تجربه کرده اید؟
– سفر به سواحل مدیترانه. از وقت گذرانی در آب لذت می برم. معمولا هر سال یک ماه را کنار دریا می گذرانیم. در ایتالیا می شود روی قایق کنار ساحل بنشینی و به آن شهرهای باستانی زیبا خیره شوی.
شعار محبوب تان چیست؟
– از هر کاری که باید انجام دهید استقبال کنید تا بتوانید هر کاری دل تان می خواهد انجام دهید، و خودتان را نبازید.
آدرس وب سایت سینما قدس اردبیل: http://www.cinemaghods.com